วันหนึ่งในฤดูหนาว บนต้นไม้มีรังนกอยู่รังหนึ่ง พ่อนกได้ถูกคนใช้ปืนยิงตายไปหลายวันแล้ว แม่นกจึงต้องเลี้ยงดูลูกนก 4-5 ตัวด้วยตนเอง วันนี้แม่นกยังคงออกไปหากินตามปกติ "ลูกจ๋า แม่จะไปหาอาหารมาให้ลูกกินเดี๋ยวก็กลับ ลูก ๆ ต้องอยู่แต่ในบ้านนะ อย่าเที่ยวร้องเที่ยวซุกซนนะเด็กดี" สั่งเสียเสร็จแม่นกก็จากไปด้วยความเป็นห่วง มันไปที่กอหญ้าริมน้ำคุ้ยเขี่ยหาตัวหนอนด้วยความยากลำบาก เมื่อหาได้แล้วก็คาบไว้ในปาก ค่อย ๆบินกลับรังตลอดทางมันคิดถึงพ่อนก คิดถึงตอนที่พ่อนกถูกยิงตายในชั่วเสี้ยววินาที มันปวดร้าวหัวใจจนน้ำตาคลอ
ทันใดนั้นพญามัจจุราชก็มาเยือนอีก ปัง! มันร้องได้คำเดียว "ลูกจ๋า แม่ขอลาก่อน แม่ขอโทษลูกด้วย ลูก......" หัวใจมันแตกสลาย ที่สุดมันก็ตายเลือดกลบปาก ลมหนาวพัดกรรโชกมาที่รังนก ลูกนกที่น่าสงสารคอยแม่ตั้งแต่กลางวันจนถึงค่ำ จนถึงรุ่งเช้า แล้วก็คอยตั้งแต่กลางวันจนถึงค่ำอีก พวกมันรู้สึกว้าเหว่และหวาดกลัว "พี่จ๋า หิวจัง พี่จ๋า หนาวจัง" "น้องจ๋า อย่าร้องไห้ แม่จวนจะกลับแล้วๆ" "พี่จ๋า หนาวจัง พี่จ๋าหิวจัง" น้องจ๋า อย่าร้องไห้ แม่จวนจะกลับแล้วๆ.. บทความดีๆ นิทานคติธรรมสอนใจ นิทานคุณธรรม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น